Patriotyzm na miarę XXI wieku

25 marca 2014

Nawiązując do wpisu o ,,Kamieniach na szaniec” chciałabym kontynuować temat patriotyzmu w wersji, którą moglibyśmy stosować w czasach pokoju.
Może zacznijmy od tego, czym w ogóle jest patriotyzm?

patriotyzm - postawa łącząca przywiązanie i miłość do ojczyzny oraz solidarność z własnym narodem — z szacunkiem dla innych narodów i poszanowaniem ich suwerennych praw   [encyklopedia.pwn.pl]

Jak już wspominałam w wyżej wymienionym wpisie, w czasie zagrożenia bezpieczeństwa państwa do postaw patriotycznych będzie należała walka w obronie terytorium ojczyzny. Jednak obecnie mamy pokój. I co? Nie możemy pokazywać, że jesteśmy patriotami?
W Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej możemy odnaleźć taki zapis:

Art. 82. Obowiązkiem obywatela polskiego jest wierność Rzeczypospolitej Polskiej oraz troska o dobro wspólne.

Co można rozumieć pod pojęciem 'dobro wspólne'? Moim zdaniem są to wszystkie rzeczy, których koszt budowy i utrzymania jest opłacany ze Skarbu Państwa, np. budynki, wyposażenie miejsc publicznych, infrastruktura.

Art. 83. Każdy ma obowiązek przestrzegania prawa Rzeczypospolitej.

Kto ustala prawo? Sejm i Senat oraz prezydent. Kto ich wybiera? My, wyborcy, obywatele, Polacy.

Art. 84. Każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie.

Wspomniane już dobro wspólne. Płacąc podatki, przyczyniamy się do polepszenia warunków życia - infrastruktura, leczenie etc.

Art. 86. Każdy jest obowiązany do dbałości o stan środowiska i ponosi odpowiedzialność za spowodowane przez siebie jego pogorszenie. [...]

Załóżmy taką sytuację: idziemy pustą ulicą, jemy batonika. Tak się złożyło, że w zasięgu naszego wzroku nie ma żadnego kosza na śmieci. Rzucamy więc papierek na ulicę. Pusta ulica i jeden papierek. Ale nikogo oprócz nas nie było. Wyobraźmy sobie, że każdy z nas, w prawie czterdziestomilionowym kraju wyrzuca codziennie papierek na ulicę. A teraz, wyobraźmy sobie, jak by taka ulica wyglądała po miesiącu... Interesująca perspektywa, prawda?
Jak wykazałam w podanych wyżej przykładach, każdy z nas jest odpowiedzialny za stan naszego kraju.

Kto ojczyźnie swej służy, sam sobie służy.   ~ Piotr Skarga

Szanując prawo i sąsiada po drugiej stronie płotu, możemy się znacząco przyczynić do rozwoju kraju. Niektórzy z nas robią dużo więcej: oddają krew lub szpik, biorą czynny lub bierny udział w akcjach charytatywnych, przekazują 1% podatku na organizacje pożytku publicznego.
Jednak nikt nas nie zmusza do "aż takich" poświęceń. Zacznijmy od najprostszych rzeczy. Zamiast wyrzucić papierek po cukierku na chodnik, wyrzuć go do kosza.

Konflikt pokoleń z wojną domową w Hiszpanii w tle, czyli ,,Labirynt Fauna”

20 marca 2014

Tym razem udało mi się obejrzeć ,,Labirynt Fauna”, reżyserowany przez Meksykanina Guillermo del Toro.

Źródło: filmweb.pl

Najbardziej zauważalna była różnica w sposobie myślenia matki i jej córki – głównej bohaterki filmu – Ofelii.
12-letnia Ofelia (Ivana Baquero) dowiaduje się, że jest księżniczką baśniowego królestwa, któremu grozi niebezpieczeństwo. Dziewczynka musi wykonać trzy zadania, żeby móc do niego powrócić i je uratować.
Równocześnie widzimy ciężarną matkę Ofelii, Carmen (Ariadna Gil), która jest ślepo zapatrzona w swojego drugiego męża – kapitana Vidala (Sergi Lopez). Vidal traktuje Ofelię przedmiotowo, niemalże nią gardzi, dla niego liczy się jedynie jego nienarodzony syn.
Ufna Ofelia mówi matce, że labiryncie w lesie spotkała Fauna, który powiedział jej, że jest księżniczką. Początkowo pobłażliwa dla jej wyobraźni Carmen uznaje, że córka po prostu się nudzi bez przyjaciół. Jednak ona sama choruje, a Ofelia z pomocą nowego znajomego przez wiele dni jej pomaga wyzdrowieć. Gdy Carmen czuje się lepiej, odkrywa co robi jej córka, po czym bez zastanowienia niszczy jej pracę.
Brzmi znajomo, prawda?
Do czego dążę?
Relacje między matką i córką, mimo akcji filmu toczącej się w 1944 roku, są wciąż bardzo podobne do tych dzisiejszych. Zafascynowana postaciami z opowiadań Ofelia zdecydowanie przypomina każde dorastające – właśnie, dziecko czy już dorosłą osobę?
Z własnego doświadczenia mogę przytoczyć wiele sytuacji, kiedy to dwunasto- lub trzynastolatka jest praktycznie odtrącana przez środowisko. Za młoda dla dorosłych, za ,,stara” dla młodszych dzieci. Traktowana niepoważnie przez starszych. Zdanie osoby w tym wieku nie jest brane pod uwagę przy podejmowaniu jakiejkolwiek decyzji, czy nawet w toczącej się rozmowie.
Spróbujmy wczuć się w sytuację. Jesteś dzieckiem, ignorowanym przez starsze osoby. Gdzie idziesz?
Kierunek numer jeden: wyobraźnia. Zagłębiasz się w świat stworzony przez własną fantazję. W zależności od osobowości lub odporności psychicznej, może to rozwinąć się albo w ‘przyszłość’, tj. aktor, pisarz, scenarzysta, malarz, itp., albo w chorobę psychiczną, spowodowaną osamotnieniem i całkowitym pogrążeniem się w nierealności.
Kierunek numer dwa: tzw. “droga zła”. Tutaj mamy kilka opcji. A jedna gorsza od drugiej.
Granica wieku dla nastolatków wybierających tą drogę wciąż i wciąż się niebezpiecznie obniża. Mimo, że jest to droga składająca się z wielu etapów, to na każdym następnym coraz trudniej zrezygnować. Nie znajdując zrozumienia w domu, wychodzimy na zewnątrz. Oznacza to spotkanie nowych ludzi – wszystko jedno, czy to przez internet czy w “realu”. Nie wszyscy mają wobec nas dobre zamiary. Można tu spotkać zarówno handlarzy narkotyków, jak i członków gangów ulicznych. I nawet nie zauważymy, kiedy staniemy się ich ‘braćmi’.
Może ten post skierował się w nieco innym kierunku niż pierwotnie zamierzałam, ale mam nadzieję, że choć trochę skłoniłam was do refleksji.
Jednak pamiętajmy: nie tylko my sami możemy być traktowani w powyższy sposób, ale także nieumyślnie zdarza nam się traktować tak innych…

O odwadze, patriotyzmie i solidarności - ,,Kamienie na szaniec"

15 marca 2014

Wróciłam.
Wróciłam z krótką refleksją po obejrzeniu filmu ,,Kamienie na szaniec'' w reżyserii Roberta Glińskiego.

Źródło: filmweb.pl

Oglądałam sceny, w których Janek Bytnar (Tomasz Ziętek) jest torturowany, żeby wydał swoich przyjaciół z Szarych Szeregów. Widziałam, jak "Zośka" (Marcel Sabat) i "Alek" (Kamil Szeptycki) wraz z innymi harcerzami atakują więźniarkę, żeby uwolnić "Rudego". Jak "Alek" i kilku innych giną podczas akcji, zastrzeleni przez Niemca, któremu udało się schronić za jednym z budynków.
To mi dało do myślenia.
Żyjemy w czasach pozornego pokoju. W kontekście zamieszek na Krymie i zagrożenia bezpieczeństwa Ukrainy przez Rosję, zaczęłam się zastanawiać, czy współczesnych młodych Polaków stać by było na walkę w obronie Ojczyzny i poświęcenie życia za wolność.
Myślę, że wielu z nas powiedziałoby: ,,Tak, mógłbym walczyć za Polskę". Jednak w sytuacji realnego zagrożenia, nasze ukryte lęki przejęłyby kontrolę, i ukrylibyśmy się w bezpiecznym miejscu - czekając, aż znów będzie bezpiecznie.
Osobiście, nie jestem pewna, jak bym się zachowała. Moi dziadkowie brali czynny udział w powstaniu warszawskim w 1944 roku. Mogłabym jednak mieć nadzieję, że przekazali mi obywatelską odwagę w genach.
A jakie jest wasze zdanie?

Be yourself...

3 marca 2014

Wielokrotnie słyszałam tą piosenkę, jednak tym razem bardziej skupiłam się na tekście. Najbardziej uderzył mnie ten fragment: ,,Be yourself, no matter what they say"...
Zapraszam do wysłuchania.

Nominacja do The Versatile Blogger Award!

1 marca 2014

Uwaga, uwaga!

Zostałam nominowana do nagrody The Versatile Blogger Award!

Pragnę podziękować dwóm osobom, które mnie nominowały - Chione i Agnieszce *przytula mocno*

O co w tym chodzi?

1. Nominowana osoba pokazuje nagrodę (logo) na blogu.
2. Dziękuje osobie, która ją nominowała.
3. Ujawnia 7 faktów o sobie.
4. Nominuje kolejnych 15 bloggerów.
5. Informuje 15 bloggerów o nominacji na ich blogach.

7 faktów o mnie... O jeny, no dobra...

1. Moją pasją i całym życiem jest pisanie.
2. Mimo wszystkiego, co mówią i myślą o mnie znajomi, nie jestem osobą bardzo skrytą, więc jak się mnie pozna bliżej... Cóż, dużo osób musi zmienić swoją opinię o mnie :P
3. Nienawidzę gruszek.
4. Jedyną rzeczą, którą lubię w swoim wyglądzie, są oczy.
5. Mam wewnętrzną potrzebę dawania przyjaciołom prezentom na każdą nadarzającą się okazję.
6. Chciałabym być wyższa :c
7. Moim ulubionym przedmiotem w szkole jest geografia, ale najlepsza jestem z historii ( = moja logika).

Niniejszym nominuję blogi (może będzie więcej):

• http:///brz-kao-vetar.blogspot.com/
• http://sucha17.blogspot.com/
• http://jestem-i-szukam.blogspot.com/
• http://co-w-sniegu-piszczy.blogspot.com/
• http://abdontblink.blogspot.com/